23 sierpnia 1939 r. Ribbentrop z Mołotowem w imieniu Hitlera i Stalina podpisują tajny układ. Dzielą się w nim Polską niczym ich przodkowie z XVIII wieku. Polska nie jest w stanie zmienić swojego losu.
Niemcy i Rosja sowiecka w nocy z 23 na 24 sierpnia 1939 r. ustaliły w ściśle tajnym porozumieniu, jakie ziemie Rzeczypospolitej zabiorą dla siebie po zniszczeniu jej siłą. Niedługo później pakt, który w imieniu Hitlera i Stalina podpisali szefowie niemieckiej i sowieckiej dyplomacji, został skonsumowany.
1 września 1939 r. o godzi 4.45 padły pierwsze strzały armatnie w kierunku polskiej Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte z niemieckiego pancernika “Schleswig-Holstein”. Niemieckie lotnictwo Luftwaffe przystąpiło do bombardowań polskich piast. Pierwsze bomby we wrześniu 1939 r. spadły na Wieluń, wówczas niewielki miasto powiatowe, oddalone zaledwie 20 km od granicy polsko-niemieckiej. Także 1 września pierwsze bomby spadły na Warszawę, do której Niemcy wkroczyli 8 września 1939 r. Niemieckie radio w tym dniu podało komunikat o wkroczeniu do Warszawy. Szczere gratulacje Niemcom złożył wówczas Mołotow niemieckiemu ambasadorowi: “Otrzymałem wasz komunikat o wejściu wojsk niemieckich do Warszawy. Proszę przyjąć moje gratulacje i pozdrowienia dla rządu Rzeszy Niemieckiej”.
17 września 1939 r. około godziny czwartej nad ranem Związek Sowiecki zbrojnie zaatakował Polskę. W ten sposób Stalin wywiązał się z sierpniowego, tajnego porozumienia z Hitlerem (pakt Ribbentrop-Mołotow), które przewidywało wspólną agresję na Rzeczpospolitą, zajęcie i podział jej terytorium oraz faktyczną likwidację państwa polskiego.
III Rzesza i ZSRS na przestrzeni nieco ponad 2 tygodni zapoczątkowały w ten sposób wybuch II wojny światowej.
Przed samym atakiem, komisarz spraw zagranicznych ZSRS Wiaczesław Mołotow odczytał ambasadorowi RP w Moskwie Wacławowi Grzybowskiemu krótką notę, w której nie wspominając ani słowem o antypolskiej zmowie Stalina z Hitlerem, za powód wkroczenia wojsk sowieckich do Polski i unieważnienia polsko-sowieckiej umowy o nieagresji podawał „wewnętrzne bankructwo państwa polskiego” i „troskę Rządu Sowieckiego o zamieszkującą na terytoriium Polski pobratymczą ludność ukraińska i białoruska”.
Armia Czerwona uderzyła na Polskę na całej długości wschodniej granicy II RP (ponad 1400 km). Inwazję poprzedziło szczegółowe wywiadowcze rozpoznanie potencjału militarnego polskich sił wojskowych i przygotowanie zakrojonych na szeroką skalę aresztowań polskiej elity państwowej. Atak został przeprowadzony z ogromną siłą na dwóch frontach. Polakom zacięcie zmagającym się od 1 września z armią III Rzeszy został wbity nóż w plecy. Sytuację dodatkowo pogarszała dyrektywa Naczelnego Wodza marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego o unikaniu walk z jednostkami Aarmii Czerwonej i wycofywaniu oddziałów WP do Rumunii i na Węgry. 17 września 1939 r. w Polsce rozpoczęła się okupacja sowiecka, która w niedługim czasie doprowadziła do ludobójstwa w Katyniu i masowych deportacji Polaków na wschód.
Niemiecka i sowiecka napaść na Polskę była największą katastrofą w dziejach naszego kraju. Jej skutkiem były olbrzymie straty w ludności, zasobach materialnych w tym dóbr kultury. Polska po zakończeniu II wojny światowej wyłoniła się winnym kształcie terytorialnym, ustrojowym i geopolitycznym.
Zachęcamy i polecamy lekturę: “1939. Wrześniowe historie. Dodatek prasowy na 85. rocznicę niemieckiego ataku na Polskę” oraz opracowanie “Zagłada polskich elit – akcja AB Katyń“
